Jelle op bezoek bij Ahmadiyya Moslimgemeenschap

Op zondag 8 oktober was Jelle te gast op de jaarlijkse bijeenkomst van de Ahmediyya-moslimgemeenschap. Dit is een weliswaar kleine gemeenschap van moslims die leven volgens het principe “liefde voor iedereen, haat voor niemand”. Zij schikken zich naar de regels en evidenties van het land waar zij wonen, hebben een hedendaagse interpretatie van de Koran en hebben met “Humanity First” een internationale hulporganisatie. Als minderheid worden zij in verschillende moslimlanden vervolgd omwille van hun progressievere invulling van de Islam.

Herlees hier de toespraak van Jelle:

Toen ik een uitnodiging kreeg om aanwezig te zijn op deze bijeenkomst stond ik daar eerst nogal weigerachtig tegenover, ik  vroeg me af wat ik hier eigenlijk kon komen doen.

Totaal ongelovig;

Homoseksueel, wat ook niet altijd goed valt bij de meeste religies;

Regelmatig ingaand tegen de hypocrisie van de katholieke kerk;

Een van de drijvende krachten achter het verbod op onverdoofd slachten in Vlaanderen, wat me niet bepaald populair maakte bij de joodse en de moslimgemeenschap;

Om maar te zeggen dat ik wat terughoudend ben rond alles wat met religie te maken heeft.

Anderzijds, het is niet omdat je iets niet begrijpt dat je er geen bewondering voor kan hebben. Zo heb ik het diepste respect voor mensen die kracht en energie putten uit hun geloof. Voor mensen die hun dagelijks handelen proberen af te stemmen op de fundamenten van wat ‘goed is’, maar vanuit een hedendaagse maatschappijvisie.

De leuze van jullie gemeenschap  ‘Liefde voor iedereen, haat voor niemand’ is daar een voorbeeld van. Jullie interpretatie van de Islam, waarin elke vorm van terreur en terrorisme categoriek verworpen wordt, waarin de scheiding tussen staat en religie een vanzelfsprekendheid is, waarin de bescherming van de universele mensenrechten en van religieuze en andere minderheden gewaarborgd is, waarin men streeft naar verdere emancipatie van de vrouw door opleiding, is daar een voorbeeld van.

Daartegenover staat de maatschappelijke realiteit waarin we leven. Ondanks de vele inspanningen van zowel de wetgevende als de uitvoerende macht, zijn de obstakels voor minderheden niet te onderschatten. En, beste mensen, ik ben ongerust.  Ongerust over wat ik dagdagelijks zie in mijn omgeving en lees op de sociale media.  Een woning huren met een andere huidskleur, kans maken op een job, even vriendelijk bediend worden aan de kassa, het is blijkbaar geen evidentie. 

Een belangrijke taak is weggelegd voor ons allemaal.  De schoolomgeving, de ouders, de politiek, de media, en de geloofsgemeenschap waarin men leeft.  Niemand wordt met vooroordelen geboren. En ik denk vaak: het enige wat nodig is, is één generatie.  Eén generatie die stopt met personen op te delen in hokjes.  Eén generatie die stopt met latent racisme en het hebben van vooroordelen, één generatie die hun kinderen bijbrengt dat iedereen gelijk is, los van afkomst, kleur, geloof, seksuele voorkeur… één generatie die, zonder hun eigenheid en fierheid van eigen afkomst te verliezen, open staat voor andere mensen.

En voor gelovigen denk ik dat hun geloof, van welke geloofsovertuiging dan ook, ons dichter bij elkaar moeten brengen, ons moeten verenigen. En wanneer dit de ondertoon kan zijn van een maatschappij, kan het geloof samen met democratie en wetenschap zorgen voor een vreedzame samenleving. En omdat ik meen te begrijpen dat jullie voor deze ondertoon pleiten, ben ik blij hier vandaag aanwezig te zijn. Ik ben hier een beetje een vreemde eend in de bijt maar wij delen hetzelfde doel: Met wederzijds respect en begrip werken aan een gedeelde toekomst met gemeenschappelijke waarden en normen.  Blijf jullie boodschap uitdragen.